Weer thuis

Op weg naar wijsheid..
Mijn eerste stap was vooral stilte. Luisteren maakte plaats voor onthouden.
Als vierde kwam oefenen en als vijfde voordoen en uitleggen aan anderen.

Stilte komt er continu tussendoor. Stilte om alles wat er om me heen gebeurt binnen te laten komen. Om erover na te denken, en het soms zelfs te overdenken. Goed, de meesten weten wel dat dit een eigenschap van me is. En het uiteindelijk te verwerken en het een plekje te geven.

Sommige momenten was ik echt lam geslagen, verdoofd en heerste er ongeloof.
Zo wil ik de volgende situatie graag met jullie delen:

Een gezin is binnengebracht. Vader, moeder en dochter van 5. Allen brandwonden, opgelopen door een gasexplosie.
Ouders zijn er het ergst aan toe, en de behandelingen van hun brandwonden, samen met de operaties die moeten plaats vinden zullen weken, misschien wel maanden gaan duren.
Ik besluit opa, die mee is gekomen te ontlasten en neem de zorg van dit 5 jarige meisje op me.
We werken goed samen, zij en ik. Zowel de communicatie in het Spaans als het baden verloopt goed en samen lopen we richting de behandelkamer.

Terwijl dit meisje behandeld word aan beide handen, en ze met volle aandacht kijkt naar de filmpjes op mijn telefoon, word er een vrouw binnen gebracht. Haar ogen dicht, en zoekend met haar handen valt ze op de tafel achter ons. En dan zie ik het. Haar handen, en haar gezicht zijn verbrand. Er komt een extra zuster de kamer binnen die direct begint met de behandeling. Gehuil gaat over op geschreeuw, en er word een klein bruin glazen potje uit een la gehaald. Een infuus word aangebracht en langzaam maar zeker begint de medicatie te werken. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat wat ze bij deze mevrouw toegediend hebben pijnverlichtend werkt.

Ik geloof niet wat er gebeurd. Als mijn vooral verdoofd gevoel overgaat naar emotie, gaat bij mij de realiteit van het immens grote verschil Nederland|Peru hiervan doordringen. Emotie zoals woede, schuldgevoel, onmacht, schaamte, maar ook het besef dat ze in het ziekenhuis echt hun uiterste best doen in wat ze kunnen.
Daar waar ik bezig ben met afleiding, zodat de trauma zo min mogelijk wordt, gebeuren er dingen die de trauma juist verergeren.

Daar waar we in Nederland een paracetamol nemen voor een lichte hoofdpijn, en we het ons niet in ons hoofd halen onze stem te verheffen tegen kinderen. De kinderen in het Hospital regional ziekenhuis krijgen geen enkele pijn medicatie tijdens de behandelingen van hun brandwonden.
En heb ik helaas moeten ervaren, dat er soms op een vervelende, harde manier omgegaan wordt met de pijn en emoties van de kinderen.

Gebeurtenissen die hier boven beschreven zijn hebben op mij behoorlijke impact. Ook kleine dingen kunnen me uit mijn evenwicht brengen, b.v. iemand die wat zegt of een snelle handeling uitvoert! Voor mij werden de grote verschillen tussen Nederland en Peru al heel snel duidelijk.

De impact die het gebeuren op ons heeft kan overslaan in angst. Wij worden angstig of zijn angstig en zullen daarom dingen niet meer doen.

Bijvoorbeeld : vanuit Nederland heb ik een grote extra koffer meegenomen met spulletjes die ik gekregen had van familie en vrienden. Spulletjes die ik kon uitdelen in het ziekenhuis. Zo nam ik iedere week wel iets mee om uit te delen. Meestal spulletjes voor vrouwen en kinderen. Die we dan gebruikten tijdens de activiteiten die gedaan werden in het ziekenhuis. Op een dag nam ik 4 petjes mee die ik gekregen had van mijn tante. Donker blauwe mannen petjes. Er waren 4 mannen op de afdeling, dus precies genoeg om elk van hun 1 pet te geven. De petjes verstopt in mijn tas zodat ik eerst zeker zou weten dat er geen mannen bij waren gekomen. Gelukkig, er waren er nog steeds 4. Na de behandeling gaf ik iedere man een pet. Dankbaar dat ze waren. Er moest een foto gemaakt worden en nogmaals werd ik uitbundig bedankt door de heren.

Dit gelukkige gevoel was maar van korte duur. Langzaam maar zeker zag de hele afdeling dat ik de mannen een petje had gegeven. Vragen gingen over in verwijten, en voelde ik me steeds kleiner en verdrietiger worden.
‘’ Wat ik wel niet dacht ?” Om de mannen wel iets te geven en de vrouwen niet ? Wat de vrouwen verkeerd hadden gedaan, waarom ze nu op deze manier behandeld werden ? ‘’
Maar gisteren had ik jullie toch wat gegeven dacht ik ? Dat blijkt hier niet mee te tellen. Wanneer je iets hebt en uitdeelt zorg dan in ieder geval dat je genoeg hebt voor iedereen. Heb je dit niet, hou het dan maar gewoon in je tas. Of geef het heel stiekem. Zodat niemand anders het ziet.

Dagelijks maakte ik dingen mee, dit waren hele leuke maar soms ook minder leuke gebeurtenissen. Die allemaal een herinnering werden. Leuke herinneringen waarvan ik nu nog een intens gelukkig gevoel van krijg. De glimlach van een kind, de knuffeltjes en de glimlach die ik zag bij de moeders. Vooral wanneer ik iets verkeerds zei in het Spaans. Herinneringen vergelijk ik als een foto, of een film………..
Ik zie alles voor ogen! Leuke dingen herinner ik me met een glimlach, minder leuke dingen wil ik normaal gesproken zo snel mogelijk vergeten. Maar in deze situatie niet, want ik denk continu na over hoe ik het verschil zou kunnen maken! Wat zou ik kunnen doen zodat de zorg, de behandeling, het toedienen van pijn medicatie, beter zou kunnen verlopen, zoals ik dat in Nederland gewend ben.

Of ik het verschil kan maken? Ik weet het niet. Momenteel ben ik in Nederland omdat er in ons gezin iets onverwachts en vervelends is gebeurd. Of mijn werk word voortgezet nu Tim weg is? Ik weet het niet. Tim heeft dezelfde week een gesprek aangevraagd met het hoofd van de afdeling en is met open armen ontvangen om het werk wat ik deed, voort te zetten. Enorm trots ben ik op de stap die Tim heeft gezet, en ik vond het een heel fijn gevoel te weten dat Tim kon doen, wat ik deed. En wat was hij goed!

De glimlach van een kind, het mooiste wat er is!
Een glimlach van een kind, ik heb er alles voor over.

De verschillen zijn groot, heel groot. En verandering brengen doe je niet 1,2,3. Ik geloof echt dat de artsen en verpleegkundigen in Cusco doen wat binnen hun vermogen ligt. Het is heel schrijnend om te zien dat er zoveel verschil is tussen Peru en Nederland!